Jeszcze nie tak dawno chcieliśmy przeprawić się z Kolumbii do Panamy. A kalendarz był napięty.

Jachtostop niestety został tu już dawno zamordowany, więc zostały rejsy komercyjne lub samolot. Padło na to pierwsze.

Archipelag San Blas – fajne czy niefajne?

Jeszcze nie tak dawno zaokrętowaliśmy się na turecki bryg z kapitanem jak z Czarnej Perły. Orli nos, piracka opaska i błękitno-biały marynarski t-shirt oraz głos degustatora tysiąca butelek rumu. Archetyp żeglarza.

I cóż to była za łódź! Przerdzewiałe relingi naderwane w trzech miejscach. Brak elektryczności. Grot naderwany u nasady. Światła nawigacyjne przyklejone taśmą klejącą. Nawet turecka bandera była dziurawa.

– O kurczę. Tego nie widziałem. Musiało pęknąć podczas ostatniego rejsu – tłumaczył kapitan, z uwagą oglądając skorodowany reling, na którym rdza musiała najwidoczniej narosnąć poprzedniej nocy.

Standard może i turecki, ale atmosfera jak malowanie

Po wypłynięciu na otwarte morze pojawiło się więcej niedoróbek. Głębokościomierz nie działa. GPSa nie ma. Wiatromierz nie działa. Silnik trzeba uruchamiać co osiem godzin, bo przegrzewa się, nawet gdy nie chodzi. To ponoć kwestia układu wydechowego, który wymieniono „przed ostatnim rejsem” i najpewniej coś musiało zostać nieszczelnie zamontowane. W nocy wszystko tak skrzypi, że mamy wrażenie, że zderzyliśmy się z rafą. To też sprawka wydechu, jak się dowiaduję.

Już na morzu, silnik wysiadł zupełnie, więc na San Blas dysponowaliśmy już tylko siłą wiatru. Niespecjalny pomysł wśród wysp koralowych. Ale przygoda jak malowanie.

O Indianach Kuna z San Blas słów kilka jeszcze padnie innym razem, bo to arcyciekawy wątek

Gdy trzeciego dnia rejsu wysiadł silnik do wciągania kotwicy i we czterech chłopa przez godzinę próbowaliśmy wciągnąć kilkaset kilo żelastwa na pokład, gdy tymczasem turecka gospodyni pontonem na pełnych obrotach napierała w burtę statku, żeby odepchnąć nas od rafy, nie wiedzieliśmy czy bardziej śmiać się czy płakać.

Jeszcze nie tak dawno…

Kalendarz był napięty, a samolot już czekał. A potem koła ze świstem potoczyły się po płycie lotniska i rozległy się brawa. Kilka miesięcy minęło jak z bicza strzelił i wkrótce po raz pierwszy od dwóch lat znów zobaczyliśmy śnieg. Tropikalna opalenizna odeszła jeszcze przed pierwszą odwilżą i obecnie jedyny ślad, jaki pozostał po Kolumbii, to imię naszego nowego psiaka, który wabi się Kali.

My z trudem wracamy do normalności nad Wisłą, a Wam życzymy wszystkiego najlepszego w Nowym Roku!

.