Tego jeszcze nie było. Mało brakowało, a już więcej byście o nas nie usłyszeli.

Na Togeany przyjechaliśmy tylko na chwilę. Na Kadidiri – „głównej” wyspie Archipelagu planowaliśmy zabawić najwyżej 2-3 dni, a następnie udać się na mniej znane, często niezamieszkałe wysepki i ich fascynujące rafy. Niestety nic z tego nie wyszło.

Na Kadidiri zbyt mocno zżyliśmy się z miejscowymi Bajo – indonezyjskimi morskimi cyganami i utknęliśmy tu na 2 tygodnie. Jedynie resztkami woli, trzynastego dnia o świcie udało nam się wyrwać z rajskiego kręgu, nim utknęliśmy w nim na zawsze.

Będzie to powieść, a w zasadzie bajka w odcinkach. Było tak:

Czwartek – dzień 3

Brak bieżącej wody, prąd z generatora jedynie kilka godzin wieczorem, woda do mycia przynoszona co rano ze studni i bambusowy domek wyposażony jedynie w łóżko i moskitierę.

Warunki bytowo-sanitarne dla niewprawnego oka mogą wydać się co najmniej dyskusyjne, a jednak mamy coraz bardziej nieodparte wrażenie, że Togeany to najlepsze miejsce, jakie dotychczas odwiedziliśmy.

Tu każdy dzień wygląda niemal identycznie. Po śniadaniu wyjazd na jedną z fantastycznych raf o bajkowych kolorach. Niby-zabawa i snorklowanie, a tymczasem nasi gospodarze – Bajo – nurkują z kuszą zrobioną ręcznie z kawałka drewna, dętki i metalowego pręta i polują na nasz obiad. Dziś po raz pierwszy spróbowałem swoich sił i ja. Na razie rezultaty mizerne, ale wiem, że kuszy długo nie wypuszczę.

Potem sjesta. Hamak, książka, względnie szachy. No i biżu.

Z Kadidiri nikt nie wyjeżdża z pustymi rękami. Każdy gość na odchodne otrzymuje (przynajmniej jeden) ręcznie zrobiony, niepowtarzalny, czasem własnoręcznie zaprojektowany naszyjnik lub bransoletkę. Może być to delfin, liść, kieł, muszelka zatopiona w kokosie albo co się komu wymarzy. Nasi Bajo wypełniają wolne chwile, przygotowując małe cudeńka i chętnie dzielą się swoją wiedzą. Mało co ich tak cieszy, jak podpatrywanie gości szlifujących Swoje Skarby. Jeśli chodzi o nas, to piły i szlifierki już dawno poszły w ruch.

Wieczorem wyprawa po kolację. Połów z łodzi – tym razem w nadziei na dużego zwierza. Czasem trafi się ponad metrowa barakuda, innym razem 5-kilowy karanks, ale czasem tylko blocie. Czas wędkarzom umilają baraszkujące w pobliżu delfiny.

Sobota – dzień 5

To co Bajo robią w wodzie z kuszą jest fascynujące. Aka schodzi na 10-12 metrów i traktuje morskie dno jak afrykańską sawannę. Najczęściej chwyta jakiś kamień, który służy mu jako balast i powolutku zakrada się do ryb i homarów, czając się za koralowcami. Spokojnie i dostojnie odbija się od dna niczym astronauta na księżycu i powoli zbliża się do celu. W jednej dłoni dzierżąc kamień, w drugiej kuszę, wstrzymuje oddech na 1 lub półtorej minuty i z mozołem przedziera się przez morską toń.

A przy tym jego jedynym ekwipunkiem są okulary wyciosane scyzorykiem w palmy kokosowej i kawałka szkiełka po szybie. Żadnej maski na nos, płetw ani rurki.

Imponujące i magiczne. Mógłbym z nim pływać całymi dniami.

Wtorek – dzień 8

Jakby zwykłych atrakcji na Togeanach było mało, są jeszcze ludzie. I tym razem to nie Bajo.

Miejsca do których jedzie się przynajmniej 3 dni w jedną stronę, zawsze przyciągają najbardziej wykręconych typów. Tak było na Derawanie na Borneo, podobnie w Port Barton na Filipinach, tak jest i tutaj.

Przedwczoraj wyjechała para Francuzów – Jean i Sabrina w drodze od 8 miesięcy. Połowę tego czasu spędzili na Nowej Zelandii, gdzie mieszkali w campervanie kupionym i sprzedanym za 2 tys. USD. Ich koszty życia były tam jedynie nieco wyższe niż w Azji. Oni na dobre przekonali nas do Wysp na Końcu Świata.

Wraz z nimi opuścił nas Michaił, post-hipisowski Rosjanin, który 4 lata mieszkał w małej wiosce w Indiach. Ostatnio już od wielu tygodni włóczy się po ostępach Indonezji. Na Kadidiri utknął na 2 tygodnie, doskonaląc sztukę połowu z kuszy. On jako pierwszy ostrzegał nas przed klątwą tego miejsca.

Nawet jeden jedyny „normalny” na 3-tygodniowym urlopie też jest nienormalny. Andy – Niemiec, manager sprzedaży, jak zwykle w ukochanej Indonezji, która weszła mu za skórę za czasów kilkumiesięcznych studenckich podróży. Przybył specjalnie na Togeany, choć z nieprzeciętnymi przygodami. Po drodze przez kilka dni mieszkał w rybackiej wiosce w oczekiwaniu na prom, który, jak to w Indonezji, nigdy nie nadszedł. Ostatecznie dotarł tu rybacką łodzią, zielony i z duszą na ramieniu.

Dziś dojechała nieprzeciętna dziewczyna z Kanady – Cyndie Bellhumeur. Zgodnie z magią nazwiska wiecznie roześmiana i roztaczająca dobrą aurę graficzka i rysowniczka z Quebecu (nie-Kanadyjka!!).

Podobnie jak i nie-Hiszpan (!!!) z Hiszpanii. Luis (z Katalonii) przez ostatnie 10 miesięcy odwiedził 5 krajów – Indie, Nepal, Filipiny, Wietnam i Indonezję. Chłopak lubi wczuć się w klimat.

Są i Finowie, którzy podróżują po Azji już od 6 miesięcy i za 3 tygodnie wracają do domu. On, jak sam siebie określa, jest malarzem środowiskowym, a ona bada wodę.

W takim towarzystwie nie sposób się nudzić, więc wieczorami gra w mafię, kalambury, poker na kapsle i dyskusje po świt.

Dziś po raz kolejny nie wyjechaliśmy z wyspy. Czy w ogóle znajdziemy w sobie siłę, by ruszyć dalej?

.

———————————————————-

W oczekiwaniu na drugą część togeańskiej bajki, zapraszamy na fotograficzną wyprawę do raju:

.

Wyspy Togian, Celebes, Indonezja

.